Konkretnie miejsca znajdują się + - do 15 km od centrum Trzcianki, dlatego też można tam dotrzeć tak na rowerze,quadzie,samochodem, motocyklem jak i pieszo.
Zapewne przyjdzie też czas aby opisać miejscowści do 50 km o czym sukcesywnie będę powiadamiał.
Nowa Wieś (niem. Neudorf) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka, około 5 km na południe od Trzcianki . Nowa Wieś została założona w 1618 r. jako osada rolnicza i początkowo nosiła nazwę Kazimierzowo. Wieś miała wielu właścicieli:
W 1772 roku miejscowość została wcielona do Królestwa Prus i otrzymała niemiecką nazwę "Neudorf". Wieś posiadała własną kuźnię, młyn, karczmę oraz gorzelnię i strzelnicę. W 1945 r. ludność niemiecka opuściła miejscowość, a osiedlili się Polacy, głównie z województwa poznańskiego, Kresów Wschodnich i województwa łódzkiego.[1] W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa pilskiego.
W Nowej Wsi znajduje się kilka budynków z XIX wieku (najstarszy pochodzi z 1802 r.) oraz wiele z początków ubiegłego wieku. Neogotycki kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła powstał w 1908 r. jako zbór ewangelicki.
Szachulcowa wieża wraz z mechanizmem zegarowym uległa częściowemu zniszczeniu w 1945 r., kiedy to w kościół uderzył pocisk artyleryjski.[2]
Miejscowość posiada szkołę podstawową, remizę Ochotniczej Straży Pożarnej, świetlicę oraz filię Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy im. Kazimiery Iłłakowiczówny w Trzciance. We wsi działa również Koło Gospodyń Wiejskich.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Straduń (niem. Straduhn)– wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka.
Straduń leży między dwoma jeziorami, Straduńskim i Długim, nad Bukówką, około 6 km na zachód od Trzcianki.
Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1532 roku. Początkowo nazywała się Stradom. W 1629 r. sołtysem wsi był Kirstanus, który jednocześnie pełnił funkcję sołtysa we wsiach Trzcianka i Rychlik. W 1715 r. w Stradomiu mieszkało trzech wolnych kmieci. Pod koniec XVIII wieku wieś zamieszkiwało siedemnastu wolnych chłopów oraz siedmiu chałupników.
W latach 1738-1755 właścicielem miejscowości oraz okolicznych miejscowości był Stanisław Poniatowski. W 1755 r. Straduń zmienił właściciela, stał się nim Józef Lasocki, herbu Dołęga. W wyniku I rozbioru Polski stał się pruską wsią. W 1945 r. trafił ponownie w granice Polski. Niemieckich mieszkańców zastąpili polscy osadnicy, głównie z byłych wschodnich województw Polski oraz województw: krakowskiego, rzeszowskiego i poznańskiego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Straduń jest wsią letniskową. Miejscowość chętnie odwiedzają turyści z dużych miast, m.in. z Poznania, Warszawy oraz Wrocławia. W Straduniu znajdują się pensjonaty oraz gospodarstwa agroturystyczne.
W 1985 r. w Straduniu stanęła kaplica pw. Matki Bożej Saletyńskiej jako filia parafii pw. Matki Bożej Saletyńskiej w Trzciance. Każdego roku 25 lipca we wsi odbywa się msza, połączona ze święceniem pojazdów mechanicznych oraz festyn poświęcony patronowi kierowców, św. Krzysztofowi[1].
W Straduniu znajduje się stacja pomiaru lustra wody i wód głębinowych, która należy do Instytutu Hydrogeologii w Warszawie.
Przez wieś przebiegają szlaki turystyczne:
- pieszy - szlak żółty
- rowerowy - szlak czerwony
W pobliżu wsi rosną trzy jałowce pospolite, które są pomnikami przyrody[2]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Smolarnia (niem. Theerofen) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka.
Wieś jest położona wśród lasów, nad jeziorem Straduńskim, około 9 km na zachód od Trzcianki.
W pobliżu znajduje się ścieżka przyrodniczo-leśna „Nad Bukówką”.
Smolarnia została założona w 1600 r. Była własnością Czarnkowskich, Swinarskich, Stanisława Poniatowskiego oraz Józefa Lasockiego.
Jak nazwa sugeruje, we wsi wytwarzano smołę drzewną. Jeszcze do 1945 roku we wsi były piece smolarskie. Do 2000 r. w Smolarni wytwarzano węgiel drzewny. W XIX wieku w miejscowości znajdowała się łuszczarnia, w której składowano nasiona.
W szachulcowym dworku mieścił się ośrodek szkoleniowy kadr leśnych, później ośrodek szkolenia Ministerstwa Leśnego, a następnie Transportu Leśnego. Od 1997 r. dworek jest własnością prywatną i mieści się w nim hotel konferencyjny.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie pilskim. W skład sołectwa Smolarnia wchodzi osada Gintorowo.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rychlik (niem. Karolina) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka[1].
Rychlik jest położony wśród lasów, w pobliżu Bukówki, w południowo-zachodniej części gminy, około 13 km od Trzcianki.
Wedle starej legendy, pewna hrabianka z Wielenia o imieniu Karolina, zapałała gorącym uczuciem do biednego, lecz przystojnego leśniczego. Zachwyciła się również miejscem, w którym mieszkał. Hrabianka przeniosła się do leśniczego, a on na jej prośbę wyciął na wzór ręki kawałek lasu. W taki sposób miała powstać osada o nazwie Karolina, z której w stronę północną odchodziło pięć leśnych dróg. Patrząc na mapę, można owe pięć ścieżek dojrzeć.
Pierwsze informacje o Rychliku pochodzą z 1629 roku i dotyczą przysięgi sołtysów, związanej z podatkiem podymnym. Z dokumentu wynika, iż ówczesnym sołtysem wsi był Kirstanus (był także sołtysem wsi Straduń i Trzcianka).
W latach 1738-1755 wieś należała do Stanisława Poniatowskiego, a od 1755 do Józefa Lasockiego.
Po I rozbiorze Polski, Rychlik znalazł się w granicach Prus. Do Macierzy powrócił w 1945 r. Wieś zamieszkała ludność głównie z województwa poznańskiego, byłych województw wschodnich II RP oraz pomorskiego i lubelskiego[2]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie pilskim.
W centralnej części wsi stoi kapliczka, a nieopodal niej kościół, wybudowany w latach 1927-1928, jako kościół filialny parafii katolickiej w Trzciance.
Niedaleko znajduje się też szkoła podstawowa, przy której działa Ludowy Klub Sportowy „Zuch”.
Do zabytków Rychlika należy park dworski z XVIII w. oraz dawny cmentarz ewangelicki z przełomu XIX i XX wieku[3]. W pobliżu wsi znajduje się stary cmentarz, na którym w XIX w. chowano młynarzy i ich rodziny.
Przez Rychlik wiodą szlaki: pieszy i rowerowy, z Górnicy do Smolarni.
Niedaleko wsi znajduje się Jezioro Szczupacze. Jest to jezioro polodowcowe, położone wśród lasów.
W jednym z tutejszych gospodarstw znajduje się hodowla Danieli.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Górnica (niem. Gornitz) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka.
Górnica jest położona pośród lasów, w dolinie Bukówki, w południowo-zachodniej części gminy, 14 km od Trzcianki. Niedaleko wsi przebiega turystyczny szlak rowerowy.
Wieś powstała w 1801 r. w ramach akcji kolonizacyjnej, mającej na celu szybką germanizację zdobytych po rozbiorach ziem polskich. Od 1807 do 1815 roku niedaleko Górnicy przebiegała granica z Księstwem Warszawskim.
Po II wojnie światowej wieś znalazła się w polskich granicach. Opuszczoną wieś zamieszkała w większości ludność z Kresów Wschodnich oraz województw: poznańskiego, warszawskiego i łódzkiego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
W wiosce znajdują się ruiny młynu.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Przyłęki (niem. Ivenbusch) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie pilskim.
Przyłęki leżą w południowo-zachodniej części gminy, niedaleko drogi wojewódzkiej nr 180, łączącej Trzciankę z Wieleniem.
W okolicach Przyłęk archeolodzy odnaleźli narzędzia kamienne z okresu neolitu.
We wsi ubogiej w zabytki, zachował się przedwojenny kamień przydrożny, pełniący rolę drogowskazu, drewniany barak - siedziba przedwojennej szkoły, a także poniemiecki cmentarz.
W Przyłękach znajduje się sala wiejska oraz szkoła podstawowa.
Z Przyłęk pochodził lekkoatleta i olimpijczyk, Tadeusz Zieliński.[1]
Znajduje się tu też kośćiół czasem przypisywany miejscowości Górnica.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Średnica (do 31 grudnia 1981 Wielka Bieda[1]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków. Kiedyś nazywała się Wielka Bieda, nazwę zmieniono na prośbę mieszkańców.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie pilskim.
Znajduje się tutaj Neogotycki kościół Chrystusa Króla
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jędrzejewo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków. Wieś została założona w 1586 przez czterech braci Czarnkowskich. Na początku była zarządzana przez 13 rolników. Pierwszy kościół ewangelicki został "zbudowany z wielkich dzienników" około 1790 roku.
Parafia Matki Bożej Różańcowej w Jędrzejewie została utworzona 8 grudnia 1958. Należy do dekanatu Trzcianka diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Kościół parafialny został zbudowany w 1905 roku w stylu neogotyckim. Mieści się pod numerem 58.
W 1812 przez Jędrzejewo przeszło wojsko prowadzone przez Napoleona. Jędrzejewo zostało zajęte przez 47 gwardyjską brygadę pancerną.
W latach 1945-54 siedziba gminy Jędrzejewo. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa pilskiego.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Biernatowo (niem. Ascherbude) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Trzcianka[1].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Położenie
Wieś jest położona wśród lasów w południowo-zachodniej części gminy, 17 km od Trzcianki. Biernatowo dzieli się na dwie osady, które leżą w niewielkiej odległości od siebie. Pierwsza znajduje się przy drodze z Przyłęk do Jędrzejewa, a druga przy stacji kolejowej, oddanej do użytku w 1851 r. (Kolej Wschodnia).
Historia
W 1772 r., po I rozbiorze Polski, Biernatowo przypadło w udziale Prusom. W latach 1807-1815 wchodziło w granice Księstwa Warszawskiego. W wyniku kongresu wiedeńskiego wróciło w granice Prus (Wielkie Księstwo Poznańskie), a następnie Cesarstwa Niemieckiego.
W dwudziestoleciu międzywojennym na terenie wsi były przeprowadzane odwierty geologiczne węgla brunatnego. Odbyły się nawet próby eksploatacji surowca, lecz brak środków pieniężnych oraz wybuch II wojny światowej uniemożliwiły dalsze plany wybudowania kopalni.
Zabytki
W Biernatowie znajduje się zabytkowy, poewangelicki kościół szachulcowy z 1843 r. oraz stary, niemiecki, kościelny cmentarz[
Biernatowo – stacja kolejowa w Biernatowie, w województwie wielkopolskim, w Polsce. Znajduje się na linii nr 203. Tczew - Kietz.
Wołowe Lasy – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, w gminie Człopa. Leży ona 11 km na wschód od Człopy, 23 km na południowy zachód od Wałcza oraz 119 km na wschód od Szczecina.
We wsi znajduje się filialny kościół pw. Świętej Trójcy z XVII wieku o konstrukcji drewnianej.
W świątyni znajduje się dzwon stargardzkich ludwisarzy Joachima i Jacoba Karstede z końca XVII
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego
----------------------
źródło : wikipedia.org
Fotografie uzyskane podczas wycieczek z córką Dominiką jak i synem Patrykiem.
Biała
Radolin
Radolinek
Teresin
Łomnica
Kępa
----------------------
Z Trzcianki warto udać się do Tuczna jest to odległość wynosząca 30,5 km
Tuczno (niem. Tütz) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Tuczno. Położone na Pojezierzu Południowopomorskim, ok. 5 km na wschód od Drawieńskiego Parku Narodowego.
Według danych z 31 grudnia 2013 r. miasto miało 1974 mieszkańców
Tuczno jest położone w wschodniej części Równiny Drawskiej[2], będącej mezoregionem Pojezierza Południowopomorskiego. Tuczno położone jest nad trzema jeziorami: Tuczno, Lubiatowo (są w granicach miasta) oraz Jeziorem Zamkowym.
Miasto znajduje się w południowo-wschodniej części woj. zachodniopomorskiego, we wschodniej części powiatu wałeckiego. Według danych z 1 stycznia 2014 powierzchnia miasta wynosi 9,21 km²[3].
Pierwsze pisane wzmianki o miejscowości Tuczno pochodzą z 1306 roku. Niespełna 30 lat później w 1338 roku powstała najstarsza budowla, istniejąca po dziś dzień – Zamek Wedlów.
Zaczątkiem dzisiejszego miasta była prawdopodobnie słowiańska osada. Tuczno w 1331 roku otrzymało prawa miejskie na prawie brandenburskim. Jednak od wcześniejszych już lat, miasto było prywatną własnością rodziny Wedlów, której przedstawiciele byli ważnymi osobistościami w ówczesnej Wielkopolsce. Ich rządy trwały do połowy XVIII wieku, kiedy ród Wedlów-Tuczyńskich całkowicie wygasł. Wtedy to Tuczno i okoliczne miejscowości przeszły pod władanie różnych osób, aby w 1772 roku przejść (w wyniku I rozbioru Polski) pod władzę pruską aż do 1945 roku.
W latach 20. i 30. XX wieku władze niemieckie poleciły wybudować w mieście i okolicach olbrzymie umocnienia, które w czasie II wojny światowej weszły w skład Wału Pomorskiego. Bunkry te
Bunkry znajdują się w miejscowości Strzaliny:
Największą atrakcją miejscowości Strzaliny są, bez wątpienia, pozostałości po fortyfikacjach nazwanych Grupą Warowna Góra Wisielcza. Wchodzą one w skład umocnień Wału Pomorskiego. Powstałe w latach 1935 – 1938 stanowią, obok kompleksu w Nadarzycach, największy obiekt tego typu.
Obiekty znajdujące się na powierzchni ziemi to niewielka część całego kompleksu – zaledwie kilka żelbetowych konstrukcji wzmocnionych pancernymi kopułami (obecnie „zaopiekowali się nimi złomiarze”). Obiekty ukryte pod ziemia sięgają kilkadziesiąt metrów w głąb wzgórza. Dwa duże schrony były blokami wejściowymi do części podziemnej. Połączone korytarzem, wzdłuż którego rozlokowano pomieszczenia – 2 izby załogi, zbiorniki wody i fekaliów, umywalnia i WC, izba opatrunkowa, pomieszczenie dowódcy i pomieszczenia łączności, kuchnia i magazyny. Kompleks obiektów miał własne zasilanie elektryczne, sieć wentylacyjną, wodociągową oraz łączności. Boczne korytarze prowadziły do schronów obserwacyjnych i bojowych. Łączna długość podziemnych korytarzy to ponad 800 m.
Grupę Warowną Góra Wisielcza usytuowano w strategicznym miejscu. Linia umocnień Wału Pomorskiego właśnie tu zmienia kierunek biegu. Jest to więc mocno wysunięty punkt obrony. Dodatkowo jedyna droga (poprowadzono ją na potrzeby powstającej GW ok. 1930 r.) pozwalająca na ominięcie ogromnego leśnego kompleksu biegła właśnie przez Strzaliny.
„Góra Wisielcza” przeszła swój chrzest bojowy w 1945 r., przetrwała wówczas prawdziwe oblężenie. Ciężkie walki toczono głównie wokół tzw. Małej Góry Wisielczej, która stanowiła drugi ufortyfikowany szczyt wzgórza. Zacięte boje skupiły się w transzejach prowadzących do schronów. Do dziś „poszukiwacze” militariów bezlitośnie je przekopują. Śmiało można powiedzieć, ze transzeje w okolicach wzgórza zostały wykopane po raz drugi. Ostatecznie, po kilku dniach walki, kompleks udało się Rosjanom zdobyć 11 lutego 1945 r.
Mimo, że obiekty przetrwały natarcie, zostały właściwe doszczętnie zniszczone. Wysadzono je po wojnie, dziś stanowią zupełne ruiny. Nie zmniejsza to jednak atrakcyjności fortyfikacji. Wręcz przeciwnie. Częściowo ocalałe podziemne korytarze przyciągają wielką uwagę wszelkich amatorów wojennych tajemnic. O przeznaczeniu tych podziemnych obiektów krąży niezliczona ilość legend, a jedna bardziej fantastyczna od drugie. Ale takie ich prawo. Faktem jest, że obecnie istnieje jedno wejście do wnętrza Góry Wisielczej, nie jest ono do końca bezpieczne (zejście po stromych schodach, bez zabezpieczeń, na głębokość kilkunastu metrów), ale daje możliwość poznania, chociaż niewielkiego odcinka podziemnych korytarzy.
Dodatkowa atrakcją Góry Wisielczej są jej obecni mieszkańcy. Te trudno dostępne obiekty upodobały sobie nietoperze. Przyjmuje się, że jest to czwarte miejsce pod względem liczebności zimujących nietoperzy w Polsce. Spotkać tu można cztery gatunki tych całkiem, wbrew pozorom, sympatycznych stworzeń – nocek duży, nocek Natterera, nocek rudy, gacek wielkouchy. Ze względu na ich obecność dostęp do wnętrza GW w okresie wrzesień – kwiecień może być zabroniony. Obecnie jest to teren Rezerwatu Przyrody „Strzaliny koło Tuczna”, należy wiec zachować szczególna ostrożność.
Oprócz samej Góry Wisielczej ciekawe są również obiekty znajdujące się w jej pobliżu. Na przedpolu GW odnaleźć można jeszcze pozostałości po żelbetowych płytach rowu przeciwpancernego, który w sytuacjach zagrożenia mógł być napełniany wodą z pobliskiego jeziora, czy też fragmenty zapór przeciwczołgowych.
źródło: bunkry.eu
po wojnie zostały w większości wysadzone w powietrze przez żołnierzy 47 Armii Radzieckiej. Tuczno zostało zajęte przez żołnierzy radzieckich 11 lutego 1945 roku. Zabudowa miasteczka legła w gruzach, straty sięgnęły 80%.
Kościół Wniebowzięcia NMP – znajduje się w południowo-zachodniej części Tuczna. Wybudowany w stylu gotyku pochodzi z XV wieku. Do niewielkiego kościoła dobudowana jest ogromna wieża zwieńczona wąskim hełmem. Wewnątrz można zobaczyć barokowe wyposażenie (ambona, ołtarz, organy, dzwon) oraz XX-wieczne polichromie. Kościół wybudowano w 1522 roku a w latach 1636 i 1640 zawaliła się wieża kościelna. W 1834 zawalił się kościelny dach. Obecnie jest to kościół parafialny.
Miasto zostało ponownie włączone do Polski, zaś jego ludność wysiedlono do Niemiec. Po
wojnie nastąpiła odbudowa i rozbudowa miasta, jednak utraciło ono swój pierwotny charakter architektoniczny. Do 1999 roku Tuczno było najmniejszym miastem województwa pilskiego. Obecnie jest jednym z mniejszych miast województwa zachodniopomorskiego.
